سرانجام شب گذشته (13 اسفند) ژان ایو لودریان وزیر خارجه فرانسه وارد تهران شد. سفری که از چند هفته قبل موضوع تحلیل و تنشهای فراوان میان رسانه‌ها و باندهای قدرت شد. حضور وی در تهران مانند آبی که در لانهٴ مورچه‌ها جاری شده باشد، بسیاری از مهره‌های رژیم را به صحنه کشاند.
در حالی که به‌نظر می‌رسید بعد از اجرای سفر تنشها کمتر شود، اما شاهد اوجگیری رویاروییها بعد از حضور لودریان بودیم. از جمله از شخص وزیر خارجه با عناوینی مانند «مهمان بی‌ادب» و «مهمان چشم سفید» یاد کردند و خبرگزاری فارس با تیتر درشت نوشت «لودریان با توپ پر آمده اما باید با دست خالی بازگردد» و حمله به روحانی و وزارت‌خارجه که چرا به مهمانی که ادب را رعایت نمی‌کند و عبارات تند و بعضاً توهین‌آمیز علیه نظام به کار برده است اجازه ورود به کشور را دادید؟...
البته از طرف دیگر شاهد ابراز خوشحالی و شادمانی باند روحانی بودیم که این سفر را فرصت طلایی دانسته که «باید از آن به‌عنوان آغاز فصل نوینی در توسعهٴ مناسبات ایران و فرانسه و ایران و اروپا استفاده کرد» و این‌که «این سفر تضمین بقای برجام است و نباید تحت تأثیر فضاسازیهای رسانه‌یی قرار بگیرد» و«باید به حرفهای فرانسویها گوش کرد و نگرانیهای آنها را در نظر گرفت» و حتی این‌که «نباید از مذاکره در مورد موضوع موشکی و موضوع منطقه‌یی که لودریان اعلام کرده مذاکراتش حول این دو محور و برجام خواهد بود، ترسید، بلکه باید استقبال کرد و...»
هر دو باند تعارفات را کنار گذاشته و به بدون پرده مواضع و حرفهایشان را رسانه‌یی می‌کنند اما در این میان خامنه‌ای ساکت است و هر دو باند هم می‌دانند که این سکوت علامت رضا و تأیید است. زیرا با توجه به اهمیت این سفر اگر رضایت نداشت انجام نمی‌شد. او در بن‌بست انتخاب «تنازل بی‌پایان» یعنی انتخاب بین جام‌زهرهای موشکی و منطقه‌یی از یک سو و خفگی اقتصادی و بازگشت تحریمهای مرگبار از سوی دیگر مجبور است سکوت کند و به همین علت، حتی قادر به دود و دم به سیاق سابق نیست. یعنی نه می‌تواند با تهدید و شعارهای پوشالی علیه آمریکا و اروپا مانع ریزش بیشتر نیروهایش شود و نه می‌تواند با تأیید علنی مسیر مذاکره، به دلواپسان که مانع پیشرفت مذاکرات می‌شوند دهنه بزند.
در حالت اول و پذیرش جام‌زهر علاوه بر تعمیق شکافهای رژیم با ریزش نیروهایش در سپاه پاسداران روبه‌رو می‌شود که تا کنون به واسطه آن در زمینهٴ موشکی و دخالت در منطقه و سرکوبهای داخلی قدرت‌نمایی می‌کرد و در مراحل بعد هم مجبور است در مسیر «تنازل بی‌پایان» شرط حقوق بشر یعنی کند کردن ماشین آدمکشی و سرکوب را هم بپذیرد. شرطی که دیگر نه یک امر حاشیه‌یی که یکی از شرایط شش گانه جدید‌ترامپ است.
اما معنای ایستادگی و تن ندادن به شرایط جدید و برجام‌های بعدی، بازگشت مرگبار تحریمها به قبل از برجام و بسا سنگینتر از آن است.
در این میان برخی مهره‌های روحانی سعی می‌کنند با طرح حل مشکلات تجاری و سودای شکستن بن‌بستهای اقتصادی زمینه را برای عقب‌نشینی‌های بعدی آماده کنند.
علی خرم از باند روحانی نوشت: «ایران می‌تواند نیروی هوایی خود را با کمک فرانسه بازسازی کند و این حقیقتی است که شاید تا بیست سال دیگر هم نه از روسیه و نه حتی چین و آمریکا برمی‌آید... پس فرانسه برای این کار جایگزین خوبی است به همین دلیل حالا که وزیر خارجه فرانسه به تهران آمده می‌بایستی ما با چشم باز عمل کنیم و بدانیم که فرصت‌های زیادی برای ما وجود دارد و ملاحظات فرانسه را نیز در نظر بگیریم و با همکاری با فرانسه نقش خود را در خاورمیانه افزایش دهیم» وی در توجیه عقب‌نشینی موشکی و این‌که می‌توانیم به جای موشکی با تقویت نیروی هوایی مشکل دفاعی را حل کنیم افزود: «به جای این‌که در دل دیگران نگرانی ایجاد کنیم این نگرانی را از دل دیگران بزداییم. برای این زدودن باید در بحث مفصل با وزیر خارجه فرانسه بگوییم که توسعه موشکی‌مان برای جبران کمبودهای نیروی هوایی‌مان است. در این رابطه فرانسه اگر روابط سیاسی‌اش با ایران گسترش پیدا کند به نیروی هوایی ما نیز کمک می‌دهد» (1)
مرتضی مکی یکی دیگر از مهره‌های باند روحانی هم که به نظر می‌رسد برای نتایج این دیدار کیسه دوخته و بی‌صبرانه منتظر دیدار ماکرون است می‌نویسد:
«به گمان من گفتگو در مورد توان موشکی ایران و نفوذ منطقه‌یی ایران، لزوما امر ناخوشایند و منفی نیست... به نظر من باید از سفر وزیر خارجه فرانسه به تهران استقبال کرد و مواضع و نگرانیهای فرانسه را شنید و رویکردها و مواضع سازنده ایران را با او در میان گذاشت، باید از سفر آینده رئیس‌جمهور فرانسه، امانوئل ماکرون به تهران استقبال کرد». (2)
باند مقابل هم با همین صراحت ضمن تقبیح سیاست تسلیم طلبی و عقب‌نشینی از مرزسرخ موشکی و منطقه‌یی، باند روحانی را به‌شدت مورد حمله قرار می‌دهند.
No comments:
Post a Comment